Home
Madam Medolje
- Gegevens
- Categorie: Uncategorised
- Gepubliceerd: donderdag 16 juni 2005 00:00
- Hits: 9990
K’soen, as ik van junder mag, un artiekeltje willen schrieven over un vrouwtje dank goed gekend hen. Nain, ’t was gain oed lief va mien, mo wel u wuuvetje dank oltied oed en geweten..
Ze was nogtans goed gekend oender de naamme “madam madolje”.Stel je ki voor, un oeder madammetje, mi ogen waaruit liefde en hoop stroalde. Heur ogen stroalden en toogden da ze zie iederain gairn zag. Zad altied een oede versleten mantel an, mit u soorte alpein op heur kop, vastgemoakt met twi scharpen, die oender heur kinne vastgeknoopt woaren. Zad altied un poar hoge wullen koesen an en an heur voeten van die zwoare wienterschoenen die holf ofgesleten woaren. Op de bost van heur mantel u gailen hoop madoljes, veele van sint christoffel, ainige van Oenze vrouwtje en van sint antoontje.
Ze slenterde langs de stroaten, biena altied tusschen de koaije en den avenu roger, mo ze kende ook goed de weg no Braininge, waar dasse ging goan bidden.
An heur twi arms oegn cabbas vul met oede zakneusdoeken,stikken oed brood, u poar paternosters en u paar kassiestainen. Gaile daagezn liep ze sie door de stroaten op en of, altied zwoar geloan zogezeid om boete te doen. Snachts bleèf ze , special in de wienter, in tramhuuzetje an ‘tplas mariejosé of somtieds ook, os goeie polisjemenschen heur meepakten, bie de warme stoofe in under buro an ’t peird.
In de zomer sliep ze zie in de galerie woar dasse tied deurbrocht mi bidden en dommelen.
Wien was nu da inbrave roar wuuvetje die maistol zei da ze da deed om boet te doen. Ze was de moedder van un gekende radiomarchang, mo ze wilde niet bie hem intrekken.
Somtiets bezocht ze de capucienenkerke of ook nog de nunnetjes an de Cirkelstroate woardasse warm teeten kreeg en dikwils ook een bad. Ot stief koed was mocht ze bie de nunnetjes van, tospitaal slapen, moar ze blaif doar nooit lange want ze wilde noar buutn . Nooit dee ze iemand kwoad, ze ad vor iederain een goe woord, mo toch schwichte ze de mensen.
Un klaine anekdote :
Op u dag slenterde zie weere langs de koaije, gelik altied mi veel moeite en geloan mi heur twi zakken. Twas op u koede dag in november, de wiend wojde hard roend heur oren. Un noggol joenge polisje, die nog mo juuste in dienst was en ’t wuuvetje nie kende, wilde heur elpen. Ie pakte de twi zwoare zakken, was verwoenderd da deze eo zwoar woogen en namheur mee no de polisjeburo. In de buro kreeg ze un tasse kaffee en viel doarop in slaappe. De jongen agent vroeg aan zien sjef wat datter in die zakken stak, ie mochtte kieken en voend doar drie grootte kassiestainen. Jet ie nooit mèè da wuuvetje golpen.
Loater emme heur nooit mi gezien, ze was weggegoan in olle stilte. Weerol was uuze stad un goe wuuvetje kwiet.
Maurice Ferier